Metoda Silvy samokontrola umysłu

Lianna

Wczoraj zmarło dziecko kogoś z mojego najbliższego otoczenia. Od trzech lat chłopiec walczył z rakiem - kolejne operacje, chemioterapie, zapalenie płuc, sepsa, krwiaki mózgu... Lekarze mówili, że to cud, że ciągle żyje. Wszyscy wierzyli, że wyzdrowieje, że w końcu się uda... Wspierali go w miarę możliwości - miłością, najnowszą wiedzą na temat leczenia, wizualizacjami... A mimo to... Wszystko na próżno.
Kiedy nie spełniają się nasze marzenia, można sobie powiedzieć, że widocznie nie były dla nas odpowiednie. Ale - to ... ?

Stoka

Jedynie można tak powiedzieć...
To co najlepsze.
Bywa ,że czas przynosi odpowiedzi ,ale musi upłynąć , by zrozumieć ,Dlaczego tak sie stało

reggina

Jeżeli wierzymy, że człowiek ma także wymiar energetyczny, duchowy, istniejący bez ciała, to śmierć nie jest niczym strasznym, a życie w tym konkretnym wcieleniu nie jest wartością najwyższą. Przecież to dziecko ma prawo rozwijać się dalej w innych warunkach, być może już bez ciężkich chorób. Dziecko to nie własność rodziców ani sposób na ich uszczęśliwianie. To oddzielna istota, która ma prawo i wręcz powinna iść własną drogą. I właśnie to zrobiła. Najlepsze wyjście, to pozwolić mu odejść, uwolnić w swoich sercach. Jak rodzice dadzą zmarłemu dziecko wolność, to odczują ulgę. Oby udało im się to zrobić jak najszybciej.

Hanah

O dzieciach mówi się aniołki. Jeżeli umierają szybko ,nie mają szansy na złe wybory. W książce E.Swedenborga ( którego opisy tamtego świata są bardzo zbliżone do opisów OBE i świadomego śnienia, a może nawet tego co opisuje Stoka z powrotu z tamtej strony-ale nie chcę się tu wypowiadać bo to ona może tylko coś powiedzieć) i linku który zamieściłam w dziale ezoteryki ( chyba), małe dzieci po drugiej stronie wzrastają duchowo bardzo wysoko, bez narażenia na wspomniane wczesniej złe wybory. Być może są szansą dla nas samych abyśmy przez cierpienie nauczyli się czegoś ważnego. Czegoś, czego w inny sposób nie umiemy sie nauczyć. Powinnyśmy być im wdzięczni i kochać je za to. Ludzie którzy doświadczyli cierpienia ,są innymi ludźmi. Wie o tym każdy kto sam cierpiał.

Lianna

Jeśli nawet cierpienie uszlachetnia, to przecież... Nie, to nie tak. Rozumiem, co piszecie. I dobrze wiem, że wzrastamy w cierpieniu, rozwijając się duchowo.
Ale jednak każdy dąży do szczęścia. I MS też m.in.jest w zasadzie po to, żebyśmy mogli bliżej naszych marzeń znaleźć się już teraz, a nie po drugiej stronie...
... Po prostu trudno mi się z tym pogodzić.

reggina

Szczęściem rodziców jest szczęście dziecka podobno...
Dlaczego uważasz, że to dziecko nie jest teraz szczęśliwe?
To tak jakby wyprowadziło się z domu i poszło własną drogą. Widocznie było już na to gotowe. A rodzice mieli szczęście towarzyszyć mu w przygotowaniach i jak widać dobrze sie z tego wywiązali. Oczywiście, że mają prawo tęsknić, to każdy zrozumie, ale nie jest dobrze gdy śmierć bliskiej osoby traktuje się jak skierowane przeciwko sobie cierpienie. Niestety tak to mamy społecznie ustawione, egoistycznie strasznie Confused

Ciekawe jakie ci rodzice mieli marzenia i wyobrażenie szczęścia... czyżby plany związane z dzieckiem... a może ono wcale tego nie chciało...
Wierzę, że stało się tak, jak dla dziecka najlepiej - więc kto kocha to dziecko nie może być nieszczęśliwy... ale może tęsknić...

Lianna

reggina

Nie napisałaś, ale to logiczna sekwencja przyczynowo-skutkowa, jak dla mnie.
Jeżeli uszczęśliwia mnie czyjeś szczęście, to można z tego wnioskować, że jeżeli z powodu tego kogoś czuje się nieszczęśliwa, to widać zakładam, że też jest nieszczęśliwy... bo przecież gdyby tak nie było, byłabym nadal szczęśliwa...tylko odczuwałabym tęsknotę i brak tej osoby.
Jeżeli rodzice będą się teraz skupiać na pustce, to znaczy, że obarczyli to dziecko odpowiedzialnością za własne szczęście. Na pewno mieli plany, bo tak to mamy społecznie ustawione, że oczekujemy różnych rzeczy od naszych dzieci, między innymi tego, że nas przeżyją. Gdy nie spełniają sie nasze oczekiwania, odczuwamy frustrację. Jesteśmy nieszczęśliwi, bo straciliśmy coś, co jak uważaliśmy nam się należało - więc jest to egoizm. To raczej miłość do własnego odczuwania miłości, a nie do drugiej istoty jako takiej.

Lianna

reggina

Jasne, że patrzysz na to inaczej, bo sytuacja dotyka Cię osobiście.

Pisałam "my" w znaczeniu ogólnie pojętego społeczeństwa, taki jest ogólnodostępny wzorzec i zdecydowana większość w nim trwa. I chodziło mi o zauważenie wzorca, a nie chwytanie za słowa.

Oczywiście, że można tu współczuć i to jest naturalny odruch, bo ci rodzice naprawdę cierpią. IMO częściowo z własnej winy, ale to nie umniejsza wagi ich cierpienia. Po prostu trudno mi patrzeć na to, jak ludzie niepotrzebnie nakręcają własne cierpienie. To dopiero jest bez sensu Confused

niebieski motylek

Ja nie miałam wogóle pisać tutaj, ale patrząc na waszą dyskusję jednak się wtrącę.

Myślę sobie tak, zamiast skupiać się na dyskusji nt. przeżywanego cierpienia, pustki-różnie jak widzę rozumiane i w sumie każda z Was ma rację-pomyślmy na nowo. Naturalnym prawem rodziców jest czas żałoby. Po nim przyjdzie nowy, czas wspomnień, uśmiechu na myśl o tym czy innym wydarzeniu i to dla mnie jest cud życia. Ważne jest, to co wspólnie przeżyli, w czasie gdy dziecko z nimi było, wszystkie te piękne chwile, które z nim przeżyli.

Starajcie się popatrzeć na nowo, a przede wszystkim pomyśleć na nowo.

Hanah

Obsrewując tylko siebie widzę ,że faktycznie po czyjejś smierci ty tylko my "nakręcamy" się w tym bólu często nie mogąc się z niego faktycznie wyplątać. Brennan podaje ,że po śmierci człowieka, ulegają zniszczeniu 3 warstwy energetyczne aury. W hunie piszą ,że więzi aka również ulegają zerwaniu.Dlatego choć tego nie widać odczuwamy ból tych zrywanych więzi. Ból tym silniejszy im więź była silniejsza. Jezus widzac w którymś momencie rozpacz i ból po czyjejś smierci ulitował się i uzdrowił zmarłą osobę. Jest to bardzo ludzkie. Jednak może być coś takiego ,że naszym smutkiem i tesknotą wiążemy tą istotę ,która ma plan aby przejść dalej do wyższych wymiarów. I ściągana może być do przebywania z nami, choć tylko duchowo. Rozważając tą rozmowę przychodzi mi myśl ,że częściowo może być pomocna i mnie ,abym odpusciła i dała spokój osobie która już zmarła. Jednak osoby które widzą czyjąś roapacz mogą pomóc. Myślę ,że powinny nakierować osobę cieropiącą takie rozstanie na skłonienie do myślenia ,że ukochana osoba przechodzi do innego wymiaru w którym rozpocznie nowy etap życia, a my dobrymi życzeniami dla nich możemy im to ułatwiać . Wszak myśl ma energię a połączona z uczuciem materializuje się ( tego dowodziła Brennan) dlatego musimy o tym pamiętać i wspierać ukochane osoby pozytywnymi ernergiami.
Nawet jak już zmarły a może przede wszystkim.
Dlatego wszystkim dziękuję ,za uświadomienie mi tej ważnej sprawy.
Bo człowiek niby o czymś wie , a jak przyjdzie co do czego zapomina o tym. Dlatego tak pomocne jest pełne wspułczucia i empatii wsparcie dla cierpiących i umiejętność skutecznej pomocy.
Wszystkim uczestniczacym w tej rozmowie serdecznie dziękuję.
A zwłaszcza Liannie za poruszenie tego tematu.

Lianna

Stoka

Agent

No, no! To pierwszy temat jaki czytam po urlopie!
CIeszę się, że moja genialność własnie tak wybrała.
Mozna by skomentowac tą dyskusję, ale ja tylko Wam podziękuję za nią!!! Sporo mi uświadomiła. To egocentryczne, ale mam wrazenie, że dyskutowałyscie własnie dla mnie. Niektóre zdania skopiuję do notatnika, żeby mi nie umknęły!. Dzięki!